CHOPIN. KONTEKSTY

Fenomen geniuszu Chopina nie zaistniał w pustce. Chopina artystę i Chopina
człowieka kształtowała kultura – ta, która go poprzedzała, i ta jemu współczesna.
Im więcej wiedzy o kontekście, w jakim powstawała Chopinowska muzyka,
wniesiemy, odczytując jego arcydzieła, tym pełniej będziemy mogli je rozumieć.
Kontekstem jest również to, co przyszło po Chopinie – muzyczne, historyczne
i kulturowe zjawiska, przez których pryzmat – mniej lub bardziej świadomie –
go postrzegamy. Bogactwo faktów i sensów wokół dzieła Chopina otwiera nas
i przygotowuje na jej interpretację.
Scena warszawska oczami Fryderyka Chopina

Książka portretuje życie teatralne Warszawy XIX wieku. Autorka rekonstruuje
panoramę kulturalnych rozrywek miasta tamtego czasu – nie tylko szczegółowo
nakreśla historię Teatru Narodowego, jednej z najważniejszej wówczas
instytucji kulturotwórczych, lecz także innych teatrów, do których uczęszczał
Fryderyk Chopin. Dzięki fragmentom korespondencji kompozytora poznajemy
świat teatralnej Warszawy XIX wieku jego oczami, obraz ten został jednak
pogłębiony dzięki prezentacji klimatu intelektualnego epoki: życia salonów,
kawiarni i sal redutowych. Autorka przybliża również dziewiętnastowieczną
praktykę teatralną, wprowadzając czytelników w ówczesne dyskusje na temat
tłumaczeń librett operowych oraz opisując zachowane projekty scenografi i i kostiumów.
Książka nie tylko pozwala dostrzec w Chopinie miłośnika i znawcę
teatru, lecz także zrozumieć, jak życie teatralne Warszawy wpłynęło na kompozytora
w młodości.

CHOPIN. KONTEKSTY
Fenomen geniuszu Chopina nie zaistniał w pustce. Chopina artystę i Chopina człowieka kształtowała kultura – ta, która go poprzedzała, i ta jemu współczesna. Im więcej wiedzy o kontekście, w jakim powstawała Chopinowska muzyka, wniesiemy, odczytując jego arcydzieła, tym pełniej będziemy mogli je rozumieć. Kontekstem jest również to, co przyszło po Chopinie – muzyczne, historyczne i kulturowe zjawiska, przez których pryzmat – mniej lub bardziej świadomie – go postrzegamy. Bogactwo faktów i sensów wokół dzieła Chopina otwiera nas i przygotowuje na jego interpretację.
Sonata Norwidowska
Ktokolwiek zacząłby naukę o formach muzycznych, dowiedziałby się, że wśród najściślejszych jest forma sonatowa. Zgłębiając temat, ów adept teorii muzyki przekonałby się niebawem, że nawet w epoce klasycyzmu nie powstała ani jedna sonata zbudowana wedle skodyfikowanych zasad, w XIX stuleciu zaś została raczej ideą formy, reprezentowaną przez dziesiątki unikatowych realizacji, osobistych wypowiedzi twórczych, w których nie konstrukcja decyduje o ekspresji, lecz treść i ekspresja znajdują odzwierciedlenie w konstrukcji. Sonata romantyczna to rodzaj oznajmienia – odkompozytorskiego przesłania mówiącego o całych systemach estetycznych, a nawet etycznych wartości.
•
Cyprian Norwid i Fryderyk Chopin nieomal się rozminęli – 28-letni poeta przyjechał do Paryża w lutym 1849 roku, ledwo osiem miesięcy przed śmiercią kompozytora. W tym krótkim czasie jednak Chopin został przez Norwida rozpoznany jako najdoskonalsze wcielenie jego idei artysty – artysty w ogóle i artysty narodowego – jako inkarnacja ciągu poglądów estetycznych i etycznych Norwida konsekwentnie przezeń budowanego przez całe życie.
•
Wykład o filozofii Norwidowskiej ma formę sonaty – a zatem formę właściwą dla orzekania o zagadnieniach najwyższej wagi. W tym wypadku jest to formy Chopinowskiej Sonaty b-moll op. 35 – odwzorowana w konstrukcji tekstu, ale też w konstrukcji całej myśli Norwidowskiej o Chopinie, sztuce i nieśmiertelności.

Tytułowy „słuch metafizyczny” to władza poznawcza. Jego posiadacz wcale nie musi być obdarzony słuchem muzycznym ani pamięcią muzyczną. Może się nawet uważać za muzycznego ignoranta, lecz mimo to dostrzegać, że muzyka darowuje słuchaczowi krótki przebłysk zrozumienia sensu życia. W muzyce kryje się matematyka, mistyka, tęsknota za odnalezieniem przedustawnego porządku świata, ale i szaleństwo. Eseje Anny Chęćki prowadzą przez gąszcz muzycznych dreszczy, stawiając drogowskazy, które pomagają uporządkować własne emocje dzięki trwaniu w bezsłownej myśli muzycznej, a jednocześnie dowodzą, że niewyrażalne doświadczenie estetyczne można oblec w ściśle przylegającą do niego tkankę słów. Autorka polemizuje ze współczesnymi filozofami muzyki, poszukuje równowagi między tym, co w sztuce dźwięków drastyczne i gnostyczne, wsłuchuje się w poezję i prozę noszącą ślady metafizycznego nasłuchiwania (jak Podróż zimowa Stanisława Barańczaka czy Buddenbrookowie Tomasza Manna). Doprowadza do dialogu humanistyki z naukami przyrodniczymi, zastanawiając się nad anatomią muzycznej ekstazy i miłosnym dyskursem neuroprzekaźników. Oddaje także hołd wykonawcom muzyki klasycznej, zajmując się wirtuozerią jako transgresją cielesności, konkursową rywalizacją (Konkurs Chopinowski), a nawet zawodowymi chorobami muzyków. Diagnozuje kryzys pisania i mówienia o muzyce, oferując Czytelnikom lek na muzykognozę i na estetyczny strach przed lataniem.

‘My piano stands in the library. When I practise on it, I often yield to the temptation to glance at a book lurking on a shelf, which usually draws me away from playing and forces me first to read and then immediately afterwards to write. Thinking in music – which is, after all, a non-verbal activity – is hard to conceptualise and far removed from describing things in words. Yet quite often an extended period of wordless thinking, of a kind familiar to the practising musician (and to many a music lover), allows us to succumb to the illusion that we can, precisely through this wordless thinking, grasp some important aspect of human experience in its entirety. We then discover […] that everything is connected. Music is underpinned by mathematical structures, and at the same time it somehow enables sudden brief flashes of insight into the meaning of our lives.’

Anna Chęćka

[…] książka jest próbą pojednania refleksji literaturoznawczej i muzykologicznej. Pokazania relacji Chopina z literaturą, a szerzej: kulturą jego czasów, gdy ranga słowa poetyckiego była nadzwyczajna i bardzo szczególna i na którą – to teza książki – Chopin nie mógł być obojętny. […] sprawą intrygującą jest to, że w najbliższym otoczeniu muzyka zawsze znajdowali się ludzie pióra, że to właśnie z nimi łączyły go najbardziej osobiste, często intymne relacje. Równie intrygujące wydaje się utarte i rozpowszechnione w wielu biografiach kompozytora przekonanie, że Chopin nie był wrażliwy na słowo poetyckie, […] że etażerka z książkami była w jego paryskim mieszkaniu meblem jedynie ozdobnym i raczej nieużywanym. W książce próbuję zatem przyjrzeć się gustom literackim Chopina, ale też temu, jak on sam pisał. Dziełem szczególnie niedoczytanym są wszak jego listy, którym przez lata odmawiano literackiej wartości, traktując je nade wszystko jako dokument biograficzny, jedynie znak życia i twórczości wielkiego kompozytora. Tymczasem epistolografia […] to świetny literacko autokomentarz Chopina do własnej biografii, ale też czasów, w których żył. Świadectwo istnienia artysty, człowieka bogatego wewnętrznie, przyswajającego burzliwą historię pierwszej połowy XIX wieku, kulturę swojej epoki, zarazem bardzo konkretnego i racjonalnego w postawie wobec świata i problemów współczesnych.

fragment wstępu

Tekst Ewy Hoffmann-Piotrowskiej wyrasta ponad wcześniejsze opracowania, które skoncentrowane były bądź na muzykologicznym opisie Pieśni, bądź anegdotach biograficznych, ukazujących wzajemne kontakty kompozytora z poetami epoki romantyzmu. […] Autorka odważnie rozprawia się ze skostniałymi stereotypami i kliszami para-naukowymi, wskazując na wewnętrzne skomplikowanie oraz ideowo-artystyczny pluralizm zjawisk, jakie miały miejsce w okresie, nazywanym przez nas romantyzmem. […] Jednym z ciekawszych wątków jest ukazanie biografii Chopina jako intencjonalnie kreowanej wedle literackich inspiracji biografii romantycznej. […] Chopin jawi się w takim oglądzie nie tylko jako artysta fortepianu, geniusz muzyczny, ale też jako świadomy współtwórca intelektualnego i emocjonalnego pejzażu epoki.

[…] Lektura pracy prof. Ewy Hoffmann-Piotrowskiej jest wielką, intelektualną przyjemnością. Logiczna konstrukcja, konsekwentnie rozwijający się tok wywodu i precyzyjna segmentacja materiału rzeczowego stopniowo wzbogacają czytelnika, ukazując mu jakby kolejne kręgi wtajemniczenia – pogłębiające się wciąż „przymierze artysty ze słowem”. Może najważniejszą zaletą książki jest przekroczenie przez Autorkę ram wyznaczonych rejestracją takich, a nie innych związków Chopina z poezją i zinterpretowanie ich jako narastającego poszukiwania przez artystę egzystencjalnej i ontologicznej głębi, wkraczanie, podobnie jak czynili to najwięksi poeci polskiego romantyzmu, w metafizyczny wymiar logosu.

prof. dr hab. Andrzej Fabianowski

fragment recenzji

Książka koncentruje się wokół początków polskiej krytyki teatralnej, związanej z działalnością Towarzystwa Iksów (1815–1819). Recenzje Iksów, publikowane w warszawskiej prasie, odgrywały rolę opiniotwórczą i nadawały ton życiu artystycznemu stolicy w czasach poprzedzających początki prądu romantycznego w kulturze polskiej. Autor rekonstruuje założenia estetyczne i ideowe przedstawicieli Towarzystwa w szerokim kontekście historycznym, politycznym i społecznym, kreśląc jednocześnie bogaty obraz warszawskich salonów i teatrów, zwłaszcza Teatru Narodowego pod dyrekcją Wojciecha Bogusławskiego oraz Ludwika Osińskiego. Zapoznając się z problematyką wybranych recenzji (do książki dołączona jest ich antologia), wchodzimy w krąg ówczesnych sporów i dyskusji dotyczących znaczenia teatru, jego repertuaru, a także funkcji, jaką miały w nim pełnić gatunki wokalno-instrumentalne, zwłaszcza opera. Poznajemy też atmosferę intelektualno-kulturalną Warszawy z pierwszych lat działalności pianistycznej i kompozytorskiej Fryderyka Chopina.

Friederike Müller – jedna z ulubionych i najbardziej utalentowanych uczennic Chopina – w 231 listach pisanych do mieszkających w Wiedniu ciotek relacjonuje szczegółowo swój pobyt w Paryżu. Opowiada (niekiedy w sposób bardzo krytyczny) o artystach, koncertach, fortepianach i nowościach muzycznych, szkicując w ten sposób przepojony młodzieńczym dowcipem i temperamentem, niezwykle żywy obraz paryskiego życia muzycznego i towarzyskiego we wczesnych latach 40. XIX wieku. Przede wszystkim jednak ze szczegółami i obrazowo opisuje niemal każdą z około 170 swych lekcji z Chopinem i przytacza dosłownie wiele odbytych z nim rozmów. Na tym właśnie polega niezwykłość tego materiału: nie jest to bowiem, jak zazwyczaj w przypadku świadectw innych uczniów, relacja powstała po upływie długiego czasu, często na podstawie przedstawionych w lepszym świetle wspomnień, lecz oddająca bezpośrednie, świeże i nieupiększone przeżycia.

Ze Wstępu

Pejzaż myśli. Warszawa Chopina i początek polskiej nowoczesności Michała Kuziaka to kolejna pozycja w serii Chopin. Konteksty. Autor kreśli wciągającą opowieść o intelektualnej panoramie Stolicy, ukazując czynniki kształtujące otoczenie, w którym dorastał młody Fryderyk Chopin.

„Chcę zawrzeć kontrakt z czytelnikiem, by mógł się domyślić, co go czeka, jeśli zdecyduje się na lekturę tej książki. Ma ona prezentować Warszawę Chopina jako miasto życia intelektualnego i kulturowego. Uwzględniam te dwa wymiary razem, gdyż są one – zwłaszcza na początku XIX wieku – nierozłącznie i w wielu miejscach splecione ze sobą. […] Miasto to zatem zarówno realna, wyodrębniona i wyodrębniająca mieszkańców topografia, jak i swego rodzaju stan umysłu. Miasto stanowi pewną organizację czasu, przestrzeni, relacji, która przekłada się na specyficzne doświadczanie istnienia. Zderza się ono z cywilizacją w wymiarze społecznym […], instytucjonalnym czy w końcu technicznym […]. Powstaje w efekcie przestrzenna i myślowa – jak również afektywna – całość. Przedstawiam ją za pomocą użytej wyżej metafory mapy refleksji: dynamicznej, zróżnicowanej, poszukującej, niewolnej od sprzeczności i napięć.